Roc d'Azur short impression in pictures

Masters of the Roc

The day after.....
Vrijdag 8 oktober was een puike dag. 's Morgens vroeg al om 6.30 op zodat ik om 7.30 in het ziekenhuis kon zijn voor een MRI scan. Nooit half werk hier in Frankrijk als het om knieen gaat en ik bij mijn arts/vriend aankom.....maar ja.
Al liggend in het apparaat neem ik visualiserend het parcours door. De eerste 'gevaarlijke' afdaling waar iedereen staat te schreeuwen en te klappen en te wachten op een mooie valpartij; de lange helling van 3 km die volgt en die ik nu uit mijn hoofd ken (daar een tandje erbij, daar naar links en daar even alles in zijn lichtste stand om te herstellen, etc) en de draak van een afdaling die volgt. Die draak is nieuw voor me en maakt me angstig.

Huppekee daarna nog even langs mijn arts en nog steeds was ik niet wakker. Ik deed wel alsof en was vreselijk enthusiast over de dag die voor ons stond. Met een grote glimlach van mijn arts en een gezond verklaarde knie, op naar de Base Nature. Zeeen van tijd nog steeds. Alles cool en berekend.
De start; 10.40 uur.....een interview met de start-speaker die op zoek was naar een vrouwengezicht tussen de mannen massa en bij mij kwam en eindelijk daar gingen we dan. De eerste heuvel op: file! Je praat wat en lacht wat en dolt wat met elkaar.....tweede klim....awoem. Na een klein stukje in de problemen, neem ik de handschoen op en klim ik op soeplesse naar boven. Het gevoel dat alles vandaag gaat lukken begint te komen, ik heb er zin in.

Een heftige afdaling; waanzinnig! Ik ga er rechts langs.....het voordeel om het parcours en de omstandigheden te kennen.....En dan; de rotstrappen afdaling. En daar waar ik altijd gelopen heb ga ik er nu keurig af, alles onder controle, een complimentje van iemand die kijkt, een snauw naar iemand die erlangs wil.....dit wordt mijn dag.

Tja, wat zal ik nog meer zeggen. Snel ging het niet, met een andere fiets zou het sneller gaan, dat is duidelijk, maar ik haal wel mensen in. Dit is mijn achtertuin. Ik heb geen angst vandaag en vertrouw op mijn techniek en mijn materiaal. De draak, hij komt er aan......twee keer stap ik af, als het echt te gek wordt en er ook een hoop heren toch maar even te voet gaan, maar huppsakee ik stap ook weer op als ik ze dat zie doen en daal in stijl af. Ik yel even naar de brandweermannen die beneden staan met hun ambulance, een grote lach op mijn gezicht en we gaan door.

Een ding is duidelijk vandaag, ik kan vrij rijden. Technische stukjes waar ik voorheen af moest stappen denderen nu onder mijn wielen door, ik passeer mensen op steile technische hellingkjes, alle afdalingen gaan zonder af te stappen, ik voel geen pijn en geen kramp.....

Eigen tempo, eigen tempo, veel drinken en de laatste 5 km helemaal los. Zo gedacht, zo gedaan. Ik heb zelfs een flinke mijnheer met kramp een eindje op weg getrokken, nadat we over het strad gekomen waren. Dat is echt een krampentrekker....dan heb je 40 km over heuvels en rotsen gekacheld en dan mag je op het laatst met je fiets aan de hand over het strand rennen! Over de zogenaamde 'sentier des douaniers'.....ook die heb ik vooraf even verkend omdat er veraderlijke hoekjes en trapjes in zitten die niet meer zo goed tot je doordringen aan het eind.

Na de grote overstroming in juni, waarbij een hoop mensen zijn verdronken, is ook het strand veranderd. Het strand was weggeslagen, de camping een puinhoop en dus hoef je nu niet helemaal over het strand, maar is er een brug aangelegd voor de rock waarover van de ene kant van de rivier naar de andere kunt. Die rivier komt dan weer uit in zee.....Nog een dolletje; ik wil afstappen in het diepe mulle zand aan de linkerkant van mijn fiets; mijn wiel blijft steken en dus val ik bijna naar rechts. Gelukkig helpt een hand op mijn bil om me weer een zetje de goede kant op te duwen.

Aan het eind, bij de finish bedenk ik me dat het juist is geweest om een classement uit mijn hoofd te zetten (14e dame). Ik heb waanzinnig goed gereden, mijzelf fysiek geen pijn gedaan, het parcours goed ingedeeld en heerlijk veel plezier gehad. Met een hele grote kus voor Jean-Louis, Pierre, Niesje en Daniel voor de goede zorgen, de massage en de peptalks!!!

Foto's heb ik niet van de race zelf...wel van de omgeving.

Vive le Roc!!

Verkenning parcours Roc d'Azur

Na een weekje in het franse departement Gard, met uitzicht op de Cevennen, zonder noemerenswaardige technische snufjes in huis dus heerlijk rustig, nu in St Aygulf voor de voorbereiding van de Roc d'Azur 2010.

Op zaterdag heb ik in mijn eentje het parcours van de 40km verkend. Het was een moetje.....slechts 1 week te gaan tot de wedstrijd en dus had ik het gevoel dat ik op zaterdag moest gaan. Een verkeerde beslissing vanaf het begin en dus heb ik geleden. Maar goed...ik heb het parcours voor het grootste gedeelte gezien. Het is veranderd.....op grote gedeelten is de bovenlaag weggespoeld en blijven er geulen over in rotsen en liggen er overal grote stenen. Een nieuwe afdaling die vrijwel recht naar benenen gaat. Vanaf bovenop de heuvel hebben ze de bosjes weggesnoeid, 1 meter breed en hupsakee....On y va!!

Daar gaan ongelukken van komen.

Okay; ik was niet in vorm en had mijn hoofd er niet bij...dat houdt in dat ik niet in mijn eentje een vieze gemene afdaling in ga. Verstandig toch?

Maar, vergis je niet!! Het is en wordt zwaar. Het weer belooft perfect te worden voor een mountainbike wedstrijd. Maandag gaat het regenen en hopelijk droogt het parcours een beetje uit in de dagen erna. Anders gaan we als een idioot andere banden kopen en die er donderdag, de dag voor mijn wedstrijd erop leggen.

Passons.....dat is frans voor 'maar goed'.

Hier zijn wat foto's van een trainingsritje op zondag. Heerlijk op het gemakje omhoog, een stevig technische afdaling omlaag, met gelukkig mijn gastheer voor me en vervolgens weer een aardig stukkie omhoog....